Krótka wojenna historia.

Wpis z dnia 19 września 2010r.



Dzisiaj miało być o muzułmanach, ale bardzo chciałbym dodać coś jeszcze do poprzedniego wpisu... Otóż, drugiej "nocki" otrzymałem kartkę ze "szkoleniem", która została mi po chwili odebrana i schowana... "gdzieś" - dobrze, że jej nie podpisałem. Szkolenia praktycznie nie było, a wszystkiego uczyli "w praktyce" inni pracownicy będący na nowej hali. Na starej po prostu pytają, czy stało się już na "stakerze". Zapomniałem również dodać, że operatorzy nie byli dość przyjemni i czasami rzeczywiście można było poczuć się jak bydło.

Chciałoby się powiedzieć, że brakowało jeszcze wziętych od nazistów okrzyków "schneller! schneller!" - jednak byłaby to gruba przesada. Moja 83-letnia babcia w wyniku "łapanki" została w młodości wywieziona do Niemiec - a konkretniej do obozu pracy w Lubece - do fabryki amunicji. Praca 12 godzin, w nocy, na stojąco, w zamian za drewnianą deskę do spania i dzień w dzień ten sam tzw. "barszcz" (a raczej zaczerwieniona woda). Moja babcia stała przy taśmociągu i wkładała po trzy łuski (jak ona nazywa: "naparstki") do otworów w blaszkach. Następnie wędrowały one pod maszyny sypiące proch, by potem zostać trafić pod stempel zamykający cały nabój. Kiedy powieki stawały się coraz cięższe, zagadywała do Rosjanki pedałującej nieopodal na urządzeniu napędzającym taśmociąg. Praca była skrajnie wyczerpująca i równie niebezpieczna. Fakt ten połączony z nienawiścią do najeźdźców, którzy zabrali babci młodość (a również płodność, w wyniku sterylizacji - to w rzeczywistości siostra mojej babci, ale traktuję je "na równi", a dlaczego to już sprawy bardzo osobiste) wpłynął na to, że postanowiła popsuć maszynę. Ustawiła więc "naparstki" ostrym końcem do góry. Pełna zaciekawienia przyglądała się, co się z nimi dalej stanie. Proch rozsypał się na blaszce, trochę spadło na taśmę. Chwilę potem przyszła kolej na stempel - i nagły wybuch, od którego zajęła się ogniem cała fabryka, przy okazji wywołując kilka kolejnych, o wiele większych eksplozji. Na szczęście, wszystkie pracownice zdołały w porę wybiec na zewnątrz i ugasić swoje niewygodne kombinezony w śniegu.

Wydarzenie te potraktowano jako błąd maszyny, a moja babcia została przeniesiona do pracy w kantynie. Jako kelnerka roznosiła tam świeże, smakowicie wyglądające posiłki stacjonującym w obozie Niemcom. Sama jadła "barszcz"... Pewnego dnia, jeden z Niemców podziękował jej pełnymi pogardy słowami "ah, du polnische Schweine!". Moja babcia do dziś jest bardzo żywotna i często potrafi - jak to nazywa: "przygadać", "wcisnąć szpilę" - podczas rozmowy stosując odpowiednią docinkę, czasem nawet krótką, zabawną rymowankę. Pełna zapału, wskazując na niego palcem, odpowiedziała mu więc po polsku: "tak, ja jestem polska świnia... a ty jesteś niemiecka!". Niemiec oczywiście nie zrozumiał, ale komunikacja pozawerbalna zrobiła swoje. Odpowiedział również posługując się tym rodzajem komunikacji - uderzył ją w twarz ręką zniekształconą przez jakiś wybuch lub postrzał (został pewnie cofnięty z frontu wschodniego). Babcia (a wtedy 16-letnia dziewczyna) wpadła na stojący za nią stół, "nakryła się nogami" - ale nie straciła swej zawziętości i przytomności umysłu. Leżąc tak jeszcze na stole, klepnęła się oburącz w pośladki krzycząc "o, tu mnie pocałuj!". Abstrahując od tego, czy została zrozumiana, w kantynie wybuchł głośny śmiech. Zdenerwowany tą sytuacją Niemiec zaczął moją babcię gonić. Wybiegli na zewnątrz, a widok dziewczyny spoglądającej co chwila zza rogu, czy stary żołnierz dotrzymuje jej tempa spowodował śmiech zarówno wśród tych, którzy odeszli od talerzy i wyszli z kantyny, aby się poprzyglądać, jak również tych siedzących w wysokich, drewnianych wieżach strażniczych. Jednak niedługo potem przestało to być śmieszne. Babcia została wysłana na odbycie kary w karcerze, bez jedzenia i picia.

Na szczęście zdarzali się czasem "lepsi Niemcy". Jeden z takich postanowił pomóc mojej babci dając jej kanapkę, duży reflektor, oraz metalowy pręt. W karcerze ta słaba, wówczas bardzo młoda dziewczyna zobaczyła jedynie krzesło bez deski do siedzenia, a pod spodem wiadro. Mimo tego, całe podłoże kojarzyło się z jednym (ale było to tylko błoto). Na początku nie wiedziała, co robić. Wkrótce ściemniło się a wtedy pojawiły się - cytuję - "szczury wielkie jak koty", z bardzo długimi ogonami. Nie skłamię, jeśli stwierdzę, że babcię by po prostu zjadły. Stanęła więc okrakiem na tym niestabilnym krześle, schyliła się i włączyła reflektor, płosząc szczury na jakiś czas. Niestety, szybko zignorowały one ten bodziec i babcia musiała rzucić im daleko w kąt swoją kanapkę, aby się nią zajęły. Nie odniosło to skutku dłuższego niż minuta. Pozostał więc jej tylko pręt, którym usiłowała zatłuc chociaż jednego szczura. Po długotrwałych próbach udało jej się to i skrajnie wyczerpana przyglądała się, jak pozostałe szybko pożerają tego martwego, walcząc przy tym między sobą. Dzięki swojemu zaparciu przetrwała noc. Od tamtej pory starała się raczej przeżyć w obozie, niż dodatkowo uprzykrzać życie Niemcom.

Takich dziewczyn jak ona było tam sporo. Wiele z nich było zachęcanych do uczęszczania na różne kwatery, albo "na przejażdżkę" nad wodę, czy do lasu. Wiele z nich rzeczywiście myślało, że to swego rodzaju odskocznia, być może możliwość ucieczki, i jako młode dziewczyny nie spodziewały się niczego złego. Jednak łatwo się domyśleć, co rzeczywiście mogło się tam dziać. Moja babcia była podobno bardzo ładna - ale nieufna i zadziorna, szczególnie wobec Niemców. Zapewne właśnie to uratowało ją od różnych niemiłych przeżyć, a być może i od śmierci, gdyż zdarzało się, iż dziewczyna już nie wracała. Strach pomyśleć, jakie okropieństwa mogli uskuteczniać i tak bezkarni przecież żołnierze. W obozie wiadome rzeczy były niedopuszczalne, zapewne nie można było też nikogo zabierać siłą, gdyż mogło to wywołać jakiś bunt wśród więźniów i więźniarek. Ale tego nie jestem pewien - nie chciałem (albo też trochę się bałem) wypytywać babci o takie szczegóły.

Jak widać, moje biadolenie w ostatnim wpisie jest niczym wobec przeżyć mojej własnej babci. Z całą powagą mogę przyznać, że nawet moja babcia jest ode mnie twardsza - od wielu innych zapewne również. Nie chciała wracać do Polski - chciała żyć w USA, w Kanadzie... Kiedy Amerykanie wyzwolili ją i innych więźniów (był to już inny obóz - zrobię edycję jak dopytam babci), poznała swojego przyszłego męża. Chciał on zobaczyć jeszcze matkę, braci, rodzinne strony - i tak już zostali w Polsce. Opowiadając o dziadku mógłbym spokojnie zapełnić cały kolejny wpis. Warto jeszcze wspomnieć, że wyzwolony przez Amerykanów obóz przejęli później Sowieci. Oni mieli trochę inną politykę wobec Niemców - większość żołnierzy zabijali, gwałty były rzeczą akceptowaną i nie komentowaną, mieszkańców przenieśli z mieszkań do obozu, w którym do niedawna pracowała moja babcia. Szczęście w nieszczęściu, że była więziona przez Niemców, a nie przez Rosjan...

BTW warto pamiętać o 71 rocznicy napaści ZSRR na Polskę 17 września - ciekawe, czy prezydent postawi pomnik dzielnym sowieckim najeźdźcom, taki jak pod Ossowem?

Babcia jest dla mnie autorytetem zarówno jako dzielna sabotażystka, jak i odważna obywatelka powojennej Polski. Pomagając mężowi w siedleckiej "Solidarności" poświęciła naprawdę wiele energii, czasu i nerwów. A dzisiaj, mimo jego śmierci i własnego podeszłego wieku, jest pełna pogody ducha i uśmiechu, często chodząc np. do fryzjera czy na zakupy, jeszcze częściej zabawnie - i trafnie - komentując otaczającą ją rzeczywistość, jak i to, co ogląda w telewizji. To dzięki niej znajomi zaczynają mnie nazywać "Babcia" gdziekolwiek się nie pojawię, nawet jako nowa osoba nie posiadająca pseudonimu w danym środowisku. Stąd też mój nick w Internecie (Mr Grandma), który zmienił się na angielski w wyniku mojego udzielania się na zagranicznych forach, z przedrostkiem "Mr" z racji tego, iż często byłem mylony z płcią przeciwną (w końcu "Babcia" to rodzaj żeński). Nick być może wydaje się zabawny, ale dla mnie jest to osobisty hołd dla tej bohaterki, którego będę używał całe życie i będzie mi o Niej zawsze przypominał. Oby mi żyła jak najdłużej (tym bardziej, że genialnie gotuje...).



***
Polecam przeczytać wpis traktujący o "katastrofie" smoleńskiej. Porusza on kwestię przyczyn tego wydarzenia i wskazuje na problematykę bezpieczeństwa energetycznego. Przeczytałem go bardzo dokładnie wg mnie ma to niestety sens i wiele z pozoru niepowiązanych ze sobą spraw okazuje się mieć wspólny mianownik... Tym bardziej, że chodzi tutaj m.in. o przedłużenie umowy z Gazpromem o kolejne 30 lat, co poruszyłem w rozmowie ze śp.Aleksandrem Szczygłą będąc razem z kołem politologów mojej uczelni w BBN, a potem kiedy zadawałem pytanie panu Borkowskiemu podczas naszego pobytu w gmachu MSZ na alei Szucha.
http://www.fronda.pl/marcinw1/blog/motyw_katastrofy_smolenskiej

***
Dopiero 13 wpisów, a już ponad 1000 odwiedzin na moim blogu. Dziękuję. Ta liczba, połączona z ostatnim "poleceniem" przez Onet, bardzo mnie motywuje.

Bardzo ważny, wiele dla mnie znaczący wpis.