Bardzo groźna przestępczyni.

Dwa dni temu moja babcia otrzymała list, w którym wzywana jest do stawienia się w Urzędzie Skarbowym z powodu przestępstwa skarbowego, w z góry określonym terminie, celem rozmowy o sankcjach wynikających z tego haniebnego czynu. Babcia moja, chociaż dziarska i trzyma się nieźle, ma słabe nerwy - w końcu nie każdy staje się tak z dnia na dzień groźnym przestępcą. Natychmiast rozpoczęliśmy dochodzenie, co takiego mogła ta 85-letnia, ledwo chodząca babcia znowu przeskrobać. Nie mając żadnego pomysłu (babcia podejrzewała już nawet listonosza), pomyśleliśmy, że najlepiej będzie jeśli dowiemy się u źródła. Trochę to dziwne, że starszą osobę tak się traktuje (być może ZUS już nie lubi mojej babci, bo za długo się trzyma?), tym bardziej, że de facto żadnych machlojek nie robiła ani z emeryturą, ani z odszkodowaniami z "Polsko-Niemieckiego Pojednania". Moja babcia jest bowiem bohaterką wojenną, a jedną z jej historii opisałem w tym wpisie - KLIK.

Jakież to właściwie przestępstwo mogła uczynić ta starsza kobieta, która przebyła -naście operacji? Otóż, okazało się, że było to niepoinformowanie wielce szanownego Urzędu Skarbowego o zamknięciu konta w banku 2 lata temu. Na szczęście o tym, czy spuszczamy wodę w kibelku, czy nie, możemy już nie informować. Poszedłem więc z babcią do banku, w głowie muzyka stąd - KLIK. Szliśmy pod rękę, ludzie się jakoś tak dziwnie uśmiechali - trochę życzliwie, trochę komicznie... nie rozumiem czemu - czyżby widok chłopaka ubranego troszkę jak dres idącego z małą, żwawą babcią był taki śmieszny? Oczywiście, że tak - ale czego nie robi się dla babci :)

Po bardzo miłej rozmowie z panią Aldoną z banku musiałem w imieniu babci napisać specjalne podanie o wystawienie dowodu zamknięcia konta (w końcu trzeba to zanieść do US! sami się dowiedzieli, że nie poinformowała, ale i tak trzeba donieść... osobiście!) sprzed tych dwóch lat, o takim i takim numerze. I bach, podpisik jest, 10 złotych do zapłaty, ale tym razem wyjątkowo na koszt banku bo taka sytuacja (otworzyło to pani furtkę to tego, by zareklamować mi konto ROR za 2 złote i skrytykować bank, którego aktualnie jestem klientem - zawsze to warto porozmawiać). Zobaczymy, co na ten papier powie Urząd Skarbowy, któremu i ja już zdążyłem oddać część swoich ciężko zarobionych pieniędzy (m.in. tych z pracy po nocach).

Państwowe posady mają to do siebie, że pracując na nich wyznaje się zasadę "czy się stoi, czy się leży, dwa tysiące się należy, a jak coś mam zrobić ja, to niech to lepiej zrobi klient... nie - petent!". Czy to panie w dziekanacie, które czepiają się rzeczy, do których nie mam prawa się dotykać, a które każą mi zrobić, bo im to "2 godziny zajmnie" (naturalnie odmówiłem stanowczo i patrząc na rzucane z nienawiścią indeksy dałem krótki wykład o kompetencjach i odpowiedzialności starosty), czy to będzie pani z okienka w urzędzie - oni (częściej one, obsadzone po znajomości, często jeszcze w starym systemie) czują się jak nasi panowie i władcy. Zapominają, że praca to nie jest rozprawianie pół dnia o paznokciach, wychodzenie w środku dnia pracy i odsyłanie zainteresowanych na następny dzień ("przyjadą państwo jutro, dobrze? e tam, z Łukowa to niedaleko"). Nagminne wykorzystywanie zwolnień lekarskich też się daje we znaki, szczególnie studentom podczas sesji, co mnie jako starostę dotknęło, bo z jednej strony naciski, a z drugiej olewanie i traktowanie jak bydło (które musi jeszcze wpisywać jakieś duperele - ach, mogłem się tego podjąć i specjalnie źle wpisać, byłaby nauczka dla odpowiedzialnych za to). Zapominają, że "pracują" - albo raczej "mają pracę" - dzięki naszym pieniądzom płynącym z podatków. "Praca" wymarzona, bo większość czasu można robić co się chce - ale to za mało, bo trzeba się jeszcze "petentów" czy tam "studentów" czepiać. Mi telefony i sms-y z przeprosinami (ludzie z roku wiedzą o co chodzi :)) nic nie dadzą, a one nadal czerpią niezłe pieniądze za nic nierobienie, za które i tak nikt ich nie wyrzuci - bo trzeba naprawdę bardzo się postarać, żeby nie wylecieć z państwowej posady. Aż się po prostu chce iść i ciężko pracować na takich darmozjadów.

Weź tu, człowieku, żyj w takim kraju. Ja chcę to zmienić i mam nadzieję, że Wy również.